Ytje's blog is verhuisd!

Mijn blog heeft een nieuw onderkomen gevonden op mijn spiksplinternieuwe site.

Jeder Tag wunderbar, jeder Tag wunderschön

Hoezee! Op 14 augustus j.l. was het dan toch eindelijk vakantie. Feriën in Berlin! In 2006 smaakte ik al eens het genoegen 4 dagen in deze bruisende metropool door te brengen. Het was dan ook, zoals mijn vader placht te zeggen "een blij vooruitzicht dat mij streelt."Dus togen wij tezamen (kameraad Trik, π en ik) in de picanto geleend van π's moeder naar Berlin, eine Großstadt. π chauffeurde ons naar de eindbestemming, het advies van het MEDION navigatiesysteem opvolgend. Dit navigatiesysteem heeft een niet te onderschatten feature: Alle ALDI vestigingen zijn erop aangegeven. Het verkooppunt van deze gadget is inderdaad de supermarkt in kwestie. De stem die ons route-aanwijzingen gaf leek op die van onze Majesteit, zij het een demented versie. π heeft niet veel op met de monarchie, dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij het eerste commando van onzer Trix meteen in de wind sloeg. Na een eind omrijden besefte hij dat er met Hare Majesteit niet te spotten valt en dat je, ook al ontvlucht je Nederland, je je als humble citizen nooit helemaal los kunt maken van het koningshuis. De rest van de route werd wat rijrichting betreft gedomineerd door het MEDION navigatiesysteem, zij het onder meesmuilende imitaties van het Stemgeluid. De eindbestemming was een appartementje midden in Kreuzberg. Het bustlin' zwaartepunt van X-berg, (vanouds een krakersfort, men hecht hier nog aan de oude postcodes; 61 voor het westelijke gedeelte en 36 voor oost) bevindt zich rond de Kotbusser Tor, ook wel Kotti genoemd. Dit stadsdeel heeft als bijnaam Little Istanbul, vanwege Turkse immigranten en Duitsers van Turkse afkomst die zich hier hebben gevestigd. Verder biedt dit chaotisch aandoende stadsdeel plaats aan het Jüdisches museum en is Checkpoint Charlie er te vinden. In de Mariannenstrasse huist Die Gestalten Verlag, volgens mijn bescheiden mening een van de beste uitgeverijen op het gebied van illustratie en vormgeving. In een bourgondische stad als Berlijn zijn er tal van uitgaansgelegenheden waar de dorstige toerist zijn euro's in fonkelend gerstenat kan omzetten. Barbie Deinhoff's is een etablissment waarvan de naam een samentrekking van twee fenomenen is; Barbie en de Baader Meinhof groep. De bar trekt een zeer gemêleerd publiek; fashionista's avant la lettre, androgyn ogende personen, een enkele suit en verder veel extravagantie, mohair-queer en faux punk. We werden getrakteerd op een act waarin een meisje een omgekeerde striptease uitvoerde (naakt afgezien van een pantysok over haar hoofd en valse bankbiljetten die op haar lichaam waren geplakt. Al geld uitdelend kronkelde ze over de bar richting podium. Daar aangekomen had ze zich in iniddels in een sm achtige outfit gehesen, waarna ze gedichten reciteerde die vooral over waanzin en vrouwelijke onderdrukking gingen). Vorig jaar gingen mijn zus en ik naar de club Spindler und Klatt, volgens de Lonely Planet the hottest thing to hit Berlin since the caipirinha. Granted dat was in 2006, maar een boeddhabeeld en waterfonteintjes gecombineerd met een dansvloer? Top dat maar eens. Gratis wifi op het terras waar je kunt liggen op banken bekleed met dikke matrassen, uitzicht op de Spree. De Pailin Thai Küche aan de Wiener Straßse serveert overheerlijk Thais eten. Laat je niet weerhouden door de bezoekersaantallen die je (niet) ziet. Het eten is erg goed, zo ook de service. Als je, zoals ik, erg van knoflook houdt, is het Portugese restaurant Transmontana een aanrader. Lekker eten met nuchtere bediening. En niet te zuinig met knoflook. Lekker laten waaien, die walm! Knoflook is bloedzuiverend, waarlijk geen sinecure temidden van al dat bier. Niet ver daarvandaan zit Zitrone, een eet- en drinkgelegenheid waar je ook goed kunt ontbijten. Denk jazzy achtergrondmuziek, krantje, eitje, koffie...een goed begin van de (mid)dag. Friedrichshain is zonder meer mijn favoriete wijk. Het heeft niet de charme die bijvoorbeeld Prenzlauerberg en Mitte wel hebben. Dit stadsdeel ten oosten van Mitte is architecturaal minder aantrekkelijk, rauwer. En dan wordt het interessant natuurlijk. Fantastisch afgekalfde gebouwen, scherpe randjes (figuurlijk dan) die de wijk een eigen smoel geven. Zoals het Blankensteinpark, waar de karkassen van de voormalige slachthuizen nog overeind staan. Dit gecombineerd met een Kik Diskont laden en een naschoolse kinderopvang. Samen met de regelmatig passerende S-bahn en flats in de verte een opmerkelijk geheel. Ook in Friedrichshain; Berghain. Een voormalige elektriciteitscentrale is geheel intact omgevormd tot club. En wat voor een. Drie verdiepingen, goeie dj's, bevolkt door party hard volk van allerlei pluimage. Wat ik heel bijzonder vind aan Berghain, maar ook aan Tresor (zie volgende alinea) is dat je met die dansende massa je op die vloer als één man voelt. Dat opgaan in de muziek terwijl je om je heen ziet dat al die andere dansende feestgangers het ook zo ontzettend naar hun zin hebben. Die transportation, dat loskomen, de herkenning bij anderen, dat is waar het om gaat. Dat je niet om je tasje heen staat te marcheren, maar dat de ervaring allesomvattend schijnt. Awel, de ultieme stapavond in mijn optiek. Dat gecombineerd met een dj die kaas heeft gegeten van opbouw, climax en release is essentieel. In Berghain bevinden zich trouwens ook darkrooms en camera's zijn verboten. Eten in Friendrichshain: Ummspannwerk Ost. Wederom een industrieel gebouw (elektriciteitsstation) dat een andere invulling heeft gekregen. Een open keuken, gastvrije bediening, je voelt je er echt welkom. Het menu: Modern Duits. Parelhoen met gnocchi. Aardappelsoep. Gutes essen! Tresor heeft sinds mei dit jaar een nieuw onderkomen: aan de Köpenickerstrasse in Mitte/richting Kreuzberg. Een immense fabriekshal. Het industriële karakter van het gebouw en de muziek -hard techno- vullen elkaar aan. na een tijd verpozen op de eerste verdieping kwam ik erachter dat er nog een zaal huisde in de kelder. Door een bunker-achtige tunnel, spaarzaam verlicht, loop je rechtstreeks het rave tijdperk binnen. Hier was de muziek harder, de mensen nog uitbundiger. Het geheel deed me denken aan die videoclip van The Prodigy: 'No Good.' het enthousiasme van de dansende menigte werkte zo aanstekelijk dat wij al snel werden meegesleurd. Mitte representeert letterlijk het centrum van Berlijn. Alhoewel elke Kiez zijn eigen promenades en hubs heeft is Mitte toch wel echt het 'midden.' Na de eenwording verschoof het zwaartepunt van Charlottenburg naar Mitte. Hier vind je het Museumsinsel, het Bebelplatz (waar de boekverbrandingen door de nazi's plaatsvonden), de Fernsehturm, alles wat Berlijn zo de moeite waard maakt. Niemand spendeert zijn vakantie graag in een ton met bretels: In het Scheunenviertel ('boerenkwartier') is het dan ook aangenaam winkelen. Diverse winkels alhier verkopen kleding vervaardigd door locale ontwerpers. Moe maar voldaan schuif je vervolgens met een volle tas een bar in/ een terrasje op, die ook hier natürlich volop aanwezig zijn. 'Ein Hefeweizen, bitte!' Ter drincken ende vermaeck: Kaffee Burger is een alternatieve stek ingericht met DDR stylo meubilair en dito behang. Op een klein podium kan een bandje terecht. Ook is Kaffee Burger de thuisbasis van Wladimir Kaminer's Russendisko. De Volksbühne is een theater aan het Rosa Luxemburg Platz. Nog steeds wordt er heftig gerenoveerd. Aan weerszijden van dit gebouw huizen de Roter en Grüner Salon. In de Grüner Salon was er, op het moment dat wij er binnengingen, een dansavond. Rumba, tango, allerlei warmbloedige dansstijlen passerden de revue. Ik werd ten dans gevraagd tijdens de rumba, al met al erg amusant allemaal. Vooral omdat ik nog nooit de rumba heb gedanst en meer dan eens op de tenen van mijn danspartner ging staan. Prenzlauer Berg is een relaxte hippe wijk ten noorden van Mitte. Onder het DDR regime vestigden kunstenaars en alternative zich hier. Na de val van de Muur is dit een van de stadsdelen die relatief snel is gerenoveerd. In tien jaar tijd is de verwaarloosde arbeiderswijk veranderd in een buurt met het hoogste percentage kinderen in vergelijking met de andere wijken van Berlijn. Een groot deel van Prenzlauerberg ziet er behoorlijk upscale uit. Hipsters en ook yuppen hebben hier hun intrek genomen. Voor royale cocktails (Moscow Mule!) kun je terecht bij VEB Getränkekombinat (Wohnzimmer). Met een DDR indachtige naam en dito inrichting kun je in deze voormalige woonkamer wegzakken in het meubilair en de alcohol induced roes. Gelukkig zijn de drankjes voorzien van enorme stukken fruit, een vitamine C shot is op een stapavond aan te bevelen. Aan de Sredzkistraßse zit een hele goeie Italiaan, we zijn er speciaal vanuit Treptow naartoe gefietst. Het deegwaren is huisgemaakt. En lekker! En niet duur! De naam van dit établissement superbe is Cenacolo (schrijf ik met een aan zekerheid grenzend vermoeden). Ik kon het natuurlijk niet laten om een kijkje in een Duitse supermarkt te nemen. Zoals toiletten het ware karakter van de gastheer of -vrouw onthullen, zo biedt een supermarkt inzicht in het wezen van een land. Ik liep er rond als een alien in Kaiser's; wat een veelheid aan produkten, wat lag dat orthopedisch gevormde mandje goed in mijn hand, waarom verkopen ze bij de c1000 geen eintopf, deze smaak vegetarische paté ken ik nog niet.En toen de apotheose: Een rolband (geen roltrap in verband met eventuele winkelwagentjes) die een verdieping lager ging! Welk een oord was dit! Ik ben wel anderhalf uur binnen geweest. Mijn volle tas als trofee naar buiten dragend, de kassabon een oorkonde. Ik was geslaagd! We hebben geen tentoonstellingen bezocht, dat zijn van die dingen die bij mij binnen werktijd vallen. Ik heb minimaal twee dagen nodig om te unwinden. Maar omdat Berlijn een stad is met zoveel geschiedenis en daar niet aan te ontkomen valt (waarom zou je dat ook willen- dit is echt Old Europe) hebben we 'Stasi: Die Ausstellung' bezocht. Het blijft een merkwaardig stuk geschiedenis, die machinerieën van de DDR. Kafka's boeken waren er verboden, waarschijnlijk omdat zijn verhalen zoveel gemeen hebben met wat er in de DDR gebeurde. Berlin, es war fabelhaft. Bis schnell!

Back On Tha Set

Na een werkdieet van 4 maanden, een vakantie in Berlijn en 4 dagen op het Natural Networking Festival ben ik back on tha set. Afgeschermd door 4 muren en 3 ramen, het landschap gedomineerd door de Akzo-toren en het Postbankgebouw. Er is wederom werk aan de winkel!

perestrojka

Louis Vuitton en Michail Gorbatsjov zijn geen onwaarschijnlijke combinatie meer. Gorbatsjov gaat figureren in een spotje ter promotie van het merk. Toen Gorbatsjov werd benaderd door het beroemde Franse modehuis weigerde hij in eerste instantie. Maar toen hij hoorde dat Vuitton een bedrag doneerde aan zijn stichting Green Cross International bedacht hij zich. Het modehuis wil met dit spotje een ander gezicht van het merk laten zien. Louis Vuitton associeert men toch met glamour. Gorbatsjov die langs de overblijfselen van de Berlijnse Muur rijdt geeft het imago van Vuitton een gritty impuls. Het is ook wel een step up vergeleken met zijn commercial voor de Pizza Hut. Het patroontje dat de accessoires van Louis Vuitton siert is veel gekopieerd; het ontwerp is van de hand van Takashi Murakami, een Japanse kunstenaar die ook wel "de nieuwe Warhol" wordt genoemd.

illustraties Vroom en Dreesmann schoolcampus 2007

Het nieuwe schooljaar staat in de startblokken en dus zijn daar weer kraakverse schriften en agenda's, wachtend op gretige afname door scholieren. Als ik aan de Vroom en Dreesmann denk, dan denk ik aan het winkelpersoneel, in die blauwe pakjes, die het midden hielden tussen een stewardess en een koffiejuffrouw. Een beetje "Are you being served" stylo, zegmaar. Na hun grote verbouwing en make-over was ik, hoewel ik wist dat ik juist een vestiging van Vroom en Dreesmann had betreden, er ten enenmale van overtuigd dat ik mij in de Bijenkorf bevond. Awel, ik wierp onlangs een blik op hun ramen, waar de nieuwe schoolcampus-waar wordt aangeprezen: Ik heb een tijdje naar dat raam staan kijken, omdat ik verrast was door hetgeen ik zag. Rond, door en uit een boom zweven wezentjes die lijken weggelopen uit een kleurrijke parade. Character design is alomtegenwoordig, en epigonisme is onvermijdelijk. Dat vind ik bij deze figuurtjes niet het geval. Er zit vanalles vermengd in het uiterlijk van de karaktertjes; ik dacht even aan de Yellow Submarine, en ook even aan die stickers die je vroeger kreeg als je opstel goed was, of wanneer je netjes had geschreven: Plaatjes uit die meneertjes serie, zoals meneer Warhoofd, meneer Knoeipot, meneer Langbeen enz. Er valt zelfs nog een zweem traditionele jaren'70 illustratie-invloed te ontwaren. De poppetjes bezitten een vreemde weelderigheid, maar tegelijkertijd zijn ze hier en daar een beetje knullig, wat ten goede komt aan de aandoenlijke vrolijkheid die ze uitstralen. En dan heb ik het nog niet over de kleuren gehad; goed afgewogen, fel, zonder te opdringerig te zijn. Goed met kleur om kunnen gaan is een talent, en dat zie je hier dus gedemonstreerd. Ik heb gisteravond goeddeels surfend op internet doorgebracht, zoekend naar de illustrator van dit moois. Ik heb nog niets kunnen vinden. Ik vermoed dat de illustrator de Britse nationaliteit bezit (kijk naar die rijgschoentjes!). Mocht ik de identiteit van de maker achterhalen dan zal ik dat hier posten. Rest mij te zeggen dat ik dit ontzettend leuk werk vind. Ik zou er bijna de middelbare school voor willen overdoen, met zo'n geïllustreerde agenda in m'n tas, en dat wil wat zeggen! N.B.: Kampensche School kompaan en Lamelosser Aleks Deurloo wees mij erop dat het werk is gemaakt door Bfree, uit Nederland. Ik had het dus mis wat betreft nationaliteit. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken, want als je naar zijn site gaat valt er nog veel meer moois te zien.

Silencio

Laatst keek ik de film Mulholland Drive voor de tweede keer, de film werd op tv uitgezonden. Voorwaar geen gemakkelijke kost, maar als Lynch-fan weet je waar je aan begint. De film bevat een aantal huiveringwekkende scènes. Eén ervan vind ik erg griezelig, daar het over een droom gaat die erg veel lijkt op nachtmerries die ik ook wel eens heb. De scène begint in een diner, Winkie's genaamd, alwaar ene Dan met zijn collega (of vriend?) Herb gaat ontbijten. Het blijkt dat Dan nachtmerries heeft gehad die zich in deze setting afspeelden. Terwijl hij de droom aan Herb uit de doeken doet zie je hem steeds banger worden. Reden voor deze angst is de aanwezigheid van een zonderlinge figuur achter het etablissement. "He's the one that's doing it," zegt Dan, terwijl zweetdruppels zich op zijn voorhoofd beginnen af te tekenen. Hij hoopt deze persoon nooit buiten zijn dromen tegen te komen. De climax wordt bereikt wanneer Herb Dan aanmoedigt een kijkje achter Winkie's te gaan nemen. De daaropvolgende beelden gaan gepaard met een onheilspellend geluid. De camera laat ons door de ogen van de getormenteerde Dan kijken, die nauwelijks zijn hoofd om de hoek van een muurtje durft te steken, doodsbang voor wat hij zal aantreffen. Lynch stelt de climax doeltreffend uit, en net wanneer je de greep op je stoelleuning laat verslappen, zodat het bloed weer in je handen kan stromen, schuift er een afgrijselijk persoon het beeld in die je de stuipen op het lijf jaagt. Dat vind ik echt pure horror, dat een filmmaker een scène bedenkt die je bijna letterlijk in je droom hebt zien voorbijtrekken. De schrik is zó groot voor Dan, dat hij ter aarde stort. Herb komt hem te hulp, verbijsterd door hetgeen hij net heeft gezien. De man achter Winkie's schuift met een vloeiende beweging terug achter de muur. Einde. Deze scène en ook de teneur van Mulholland Drive in zijn geheel deed me denken aan een schilderij van James Rosenquist, Rainbow (1961). Rosenquist's werk behoort tot de Pop Art en is vaak 'glad', zonder 'handschrift' zijn schilderijen bevatten geen zichtbare verfstreken, zoals dat traditioneel gebruikelijk was; aan de touch kon je het handschrift, de eigenheid van een kunstenaar herkennen. Het reliëf dat de verf op het doek vormde maakte het schilderij persoonlijk, een uniek kunstwerk. De Pop Art haalde dat gegeven onderuit. Rosenquist was reclameschilder geweest, en had hoog boven Manhattan en Brooklyn billboards geverfd. Zijn kunst speelde met de beeldtaal zoals die in de reclame werd toegepast. Zijn doeken zijn vervreemdend, ongemakkelijk. Deze twee termen zijn ook van toepassing op Rainbow. Het werk is samengesteld uit prefab materialen en verf. Het is volgens mij niet één van Rosenquists bekendste werken; ik heb het nooit ergens anders afgedrukt gezien dan in het boek Pop Art, samensgesteld door Tilman Osterwold, uitgegeven door Taschen. Osterwold schrijft over Rainbow: De regenboog, voorheen het optimistische symbool van zuiverheid en succes, vooruitgang en vrijheid, vloeit melancholisch vanuit een gebroken raam over een buitenmuur en druipt, onder een aggressief uitziende vork, de leegte in. Hier wordt de regenboog gepresenteerd als een door chaos bedreigd symbool, van maatschappelijke en huiselijke orde. De gewrongen compositie en formele eenvoud van het werk tonen hoe de mens zelfs de brokstukken van zijn dromen opsmukt. Dit werk overlapt de motieven in de films van David Lynch. Chaos bedreigt orde, mensen raken verstrikt in hun eigen dromen, en hoe glamoureus de buitenkant soms ook lijkt, binnen schreeuwt de leegte. Rosenquists schilderij is de achterkant van Mulholland Drive, dit is wat je ziet als je je hoofd om de hoek van de muur steekt. Dit is waar die akelige figuur achter Winkie's woont. Het werk is niet oogstrelend, maar wanneer je er langer naar kijkt dringt zich een bepaalde schoonheid op; de schoonheid van het lelijke. Het werk is niet alleen wat je ziet, het is ook wat je niet ziet. Doordat er zo is ingezoomd op het raam en de muur, vraag je je af wat er verderop te zien is. Rainbow bevat een droefheid, iets melancholisch. Aan de achterkant van een vijfsterrenrestaurant met een prachtige façade zou je dit best eens aan kunnen treffen. Hier dineren de down and out folks. Mulholland Drive speelt zich af in Los Angeles, city of Angels. Het is een glamoureuze stad waar alles larger than life is, maar als je daar doorheen prikt zie je het andere gezicht van deze metropool; bende-oorlogen die worden aangewakkerd door rassenhaat in de almaar uitpuilende gevangenissen, vastgoedmagnaten die geen oog hebben voor sociaal kapitaal en hele buurten platgooien voor de zoveelste glimmende wolkenkrabber. Een burgemeester die de boel bijelkaar moet houden, maar het is hij de juiste man op de juiste plek? Het kapotte raam in Rainbow was een ongelukje; bij het vervoeren van het werk ging het stuk. Rosenquist stond erop dat het raam niet werd vervangen. Het is exemplarisch voor de benadering van beeld door de kunstenaar; toevallige tegenstellingen in de visuele elementen die hij toepaste in zijn werk. Niet alles hoeft geregisseerd.

nieuw werk

Illustratie door mij getekend; nu in het augustus nummer van Playboy (Playboy Duitsland): Over kwalen en typische vrouwenproblemen, besproken door Dr. Love. Toll!