Public Information Films

In de jaren '70 van de vorige eeuw was men niet vies van een beetje shockeren als het voor kinderkens bestwil was. Ik keek halverwege jaren '80 veel naar Super Channel. De tekenfilm- en kinderserie-show gepresenteerd door DJ Kat en Linda de Mol vond ik geweldig. Tussendoor, voor de reclame, als een postbus 51 filmpje, werden er PIF's oftewel Public Information Films uitgezonden. Daar ging ik voor zitten. Ze waren gruwelijk en wisten je goed bang te maken voor gevaar dat school in machines, verkeerssituaties en elektriciteit. Over dat laatste werd een filmpje vertoond dat intrigeerde: Drie jongens spelen basketbal. De bal vliegt over een afzetting rondom een elektriciteitsstation. Eén van de jongens gaat de bal halen en wordt geëlectrocuteerd. Daarna een vaderlijke doch strenge voice-over die ons toesprak nooit maar dan ook nooit zo'n gevaarlijke plek te betreden. Mijn interesse was gewekt. Ik ging elektriciteitsstations bouwen van lego. En ik zat braaf het hele reclameblok te kijken op Super Channel teneinde een glimp van dat spotje op te vangen. Televisie was bij on heavily sanctioned. Dat betekende: Geen A-team, geen Dynasty of ander soaperigs, geen Moordspel, geen Carson's Law en geen Miami Vice (wat ik als een act of rebellion wel eens heb gekeken; ik hing dan uit het slaapkamerraam om door de vitrage van de schuin-overburen te gluren. Dat was in totaal zo'n 100 meter, dus het plot is me ontschoten. Maar goed, het gaat tenslotte ook om het principe). Gelukkig heb ik als kleuter Dukes Of Hazard wel meegekregen. En 'Allo 'allo, wat ik soms vanwege de seksueel getinte grappen highly inappropriate -maar daarom niet minder interssant- vond (geschokt was ik bijvoorbeeld toen ik de clip When The Lady Smiles van Golden Earring zag. Barry Hay rukt de kleding van een non af, die een rode beha blijkt te dragen. Nu vond ik een rode beha te frivool voor een non, maar dat Barry Hay dat zomaar deed! Ik was dagen van slag). Dus je kunt begrijpen dat ik er als de kippen bij was als er wat horror op tv was speciaal voor ons kinderen (ik was vroeger een ontzettende schijtlijster, maar bij deze PIF won de nieuwsgierigheid het van de angst). Helaas heb ik dit filmpje nooit kunnen vinden, maar mijn zoektocht leverde wel andere juweeltjes op. Deze PIF komt het dichtst in de buurt van waar ik zo fijn van zat te griezelen vroeger: Ik herinnerde me die PIF omdat ze vorig jaar op BBC Breakfast News de Charley Says filmpjes uitzonden. Prachtig geanimeerd: En de horrifying "Apaches". Deze film heb ik vroeger nooit gezien, maar in de comments section op Youtube wordt er terecht opgemerkt dat het gelijkenis vertoont met Final Destination, maar dan met kinderen. Let op hoe de spullen van de overleden kinderen matter-of-factly worden op- en uitgeruimd. Dat we dit als kind vroeger kregen voorgeschoteld! Recentere PIF's zijn bijvoorbeeld voorlichtingsfilmpjes van Montana Meth Project. Op Youtube krijgt het filmpje de volgende beschrijving mee: A disturbing American public information film to scare kids away from meth. Laatst vertelde ik aan π dat ik, toen ik ±8 was, eens een item over kindermishandeling op het journaal had gezien. Dat was echt brutal: Om het nieuwsitem kracht bij te zetten had men de buitenkant van een huis gefilmd, alwaar je door de vitrages het silhouet van een man zag die voortdurend een brede riem liet neerkomen. Die suggestie liet niets aan de verbeelding over, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. π zei dat hij het ook had gezien, hij was er toen ook van geschrokken. We zijn goed voorgelicht, in een tijd dat voorlichten bangmaken en afschrikken betekende. Ondanks dat zie ik mezelf als een goed functionerende entity in onze maatschappij. Phew!