If Stuffed Animals Could Talk

Toen ik het hoesje van Sonic Youth's Dirty voor het eerst zag vond ik 'm grappig: Een afgeragd knuffelbeestje uit het tijdperk dat oma's knuffels voor je maakten. In het cd-boekje staan nog een aantal beestjes afgebeeld. De één heeft de tand des tijds beter doorstaan dan de ander. Hoe groezelig ze ook zijn, één ding moet je ze nageven; ze hebben karakter. De mond van de gele knuffelbeer is vertrokken, alsof hij rimpels heeft gekregen. Naast de beer heeft een vaag creatuur -een soort Mickey Mouse zonder oren- geen neus meer, en het is een kwestie van tijd voor het rechteroog loslaat. Ook het konijn lijkt blind aan één oog. Nu vind ik dat oranje beestje op de hoes niet meer zo grappig. Het lacht net iets te breed. Knuffels hebben knowledge. Ze weten wel erg veel van je, ze zaten immers altijd op je bed, bij het hoofdkussen. Het zijn stille getuigen. Vroeger waren ze je medestanders, je speelde met ze, gaf ze aandacht. Zouden ze zich nu tegen je keren? Doordat de knuffelbeestjes als portret zijn vastgelegd lijken ze bestaansrecht te krijgen. De foto van Mike Kelley zelf - die natuurlijk de maker is van het artwork- naast het konijn, is niet van groter belang dan de portretten van de beestjes, hij wordt één van hen, zoals ik vroeger alle knuffels om me heen verzamelde voor ik ging slapen. Wat je leeftijd ook is, wanneer je met je oude knuffels wordt gefotografeerd word je teruggeworpen in de tijd. Ze zijn onverbiddelijk. Nadat ik dit weekend bij π's ouders thuis zijn oude gebreide kat zag liggen, heb ik daar foto's van gemaakt. Knuffelbeesten hebben onvermoede kwaliteiten en stemmingen; dat zie je pas terug op de foto zelf. Mijn blonde beer met het driehoekige hoofd is eigenlijk heel melancholiek. Dat wist ik helemaal niet. De beer en de kat die de cd-hoesjes sieren zijn overigens van π. Het varkentje is helemaal niet zo onschuldig als ik wel dacht en het aapje wat ik ooit van mijn zus kreeg is wel erg cocky. Door dat armpje rechts lijkt het net alsof hij de foto zelf heeft genomen. Vanochtend vulde ik 2 plastic tassen met knuffelbeesten (niet meer dan 4 per tas, ze moeten wel wat ruimte hebben). Ik nam ze mee naar mijn atelier om ze te fotograferen. Ik nam ook een volle vuilniszak mee, die ik onderweg in de vuilcontainer gooide. Toen ik de container opendeed hoorde ik iets slikken in de tas. Een nauwelijks hoorbaar zuchtje toen ik de klep weer sloot. Ik denk dat ik mijn beesten nog steeds heb als ik 80 ben.