Ik Verscheurde Je Foto Van Het Kronenburger Park

Afgelopen weekend nam ik een kijkje op het festival van het Levenslied in Nijmegen. Ik probeerde 's ochtends al in de stemming te komen door naar sterren.nl te kijken op tv. Daar werd een optreden van de Kermisklanten getoond; kennen we die nog?..nog?..nog? Nu is mijn attitude wat betreft het Levenslied en aanverwante muziek op zijn minst ambivalent. Mijn overburen waren fervente BZN fans; dat is zo'n beetje de enige volksmuziek die ik van jongsaf aan heb meegekregen. En natuurlijk het liedje "ein bißchen Frieden" van Nicole, wat toen ergens in de top zoveel stond. Ikzelf ben opgegroeid met muziek van Bach, Liszt en Händel. Mijn vader is een groot liefhebber van orgelmuziek (ik heb van mijn 7e tot aan mijn 16e klassieke orgel-lessen bij hem gevolgd), en dat werd bij ons dan ook veel ten gehore gebracht. Maar goed: Dat ik down ben met met Buxtehude en César Franck hielp niet zoveel tijdens dat festival van het levenslied. Ik kan gewoon niet meehossen en zingen met "Zij gelooft in mij" van Andre Hazes. Gek genoeg had ik dat wel gekund bij "Een beetje verliefd". Dat heeft alles te maken met de leeftijd die ik had toen dat liedje een hit was. Veel levensliederen blijken tranentrekkkers alsmede sentimental journeys te zijn voor hen die ervan houden. Als ik langs een kerkgebouw loop en ik hoor de passacaglia van Rheinberger (uit band 8 geloof ik) dan heb ik hetzelfde gevoel. Blijkbaar is het belangrijk dat het in je geworteld is. En aangezien ik een uit de klei getrokken noorderling ben, ligt de mee-hos-drempel voor mij gewoon iets hoger, dat is echt geen snobisme. Enfin, het festival was een amusante en afwisselende mix van serieuze en campy (ja mensen, gewoon nog gebruiken dat woord!) acts. De beste act vond ik Patatje Metal. Op de melodie van I was made for loving you van KISS, zongen zij "Ik Verscheurde Je Foto" van Koos Alberts (dat ik, toen ik klein was, eens een dag lang niet uit mijn hoofd kreeg, tijdens een vakantie met mijn ouders in een bungalowpark in Drenthe). Het toppunt vond ik het door hun gecoverde "Kronenburger Park". Man, ik heb me in 1985 het hoofd gebroken over die tekst. Ik was al wel zover dat ik wist dat het iets met zeden ofzo te maken had. Daarom durfde ik het ook niet aan mijn ouders te vragen: Dat doe je gewoon niet op achtjarige leeftijd. Wat ik toen vooral van grote poëtische waarde vond was:"En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt!" Voor mijn geestesoog zag ik een waar inferno, met vuur en rondrennende mensen die de weg niet wisten. Ik vermoedde dat Frank Boeijen een visionair was, ondanks dat ik soms moeite had zijn teksten te verstaan. ANYWAY, festivals in Nijmegen staan altijd garant voor een gezonde dosis gezelligheid. Ik ging natuurlijk niet zomaar naar dat festival; ik ken een aantal Nijmegenaren en die weten wat feestvieren is! Hulde aan de toiletjuffrouwen; zelfs het toiletterrein was helemaal in stijl: