Public Enemy no. 1

Toen ik 15 was en de Mavo frequenteerde, fietste ik in de pauze steevast met een paar andere Mavogangers naar de LEAO dependance om daar met Leao-ers (logischerwijs) te hangen. LEAO: Lager Economisch Administratief Onderwijs, volgens mij is dat de correcte uitleg van de afkorting. Man, ik voel me oud; tegenwoordig is het allemaal vmbo met verschillende leergangen. Ik vond het vroeger iets fossielerigs hebben als mensen termen bezigden als 'kweekschool', 'Ulo' of "Mulo'. Sign o' the times; ik zal uiteindelijk ook een raaskallend fossiel zijn, mijmerend over de reclameloze zondag, de pre-internet tijd, de Kampensche School, hoe goed het allemaal was, vroeger. Enfin; de LEAO dus. Daar zag ik een jongen die een sweater droeg met daarop een afbeelding van een vizier, gericht op een persoon. Ik vroeg wat het moest voorstellen: Het bleek het logo van de hiphop groep Public Enemy te zijn. Met dank aan Martijn Krabbé, die zich sterk maakte voor de single Welcome To The Terrordome, bereikte deze track van eerde genoemde groep een notering in de Top 100, ik ben vergeten hoe hoog of laag. Eerst wist ik niet goed wat ik van WTTT moest denken, ik had nog nooit zoiets gehoord. Het klonk als een bijenkorf volgepropt met stukjes gitaar, stem en drum. Ik weet niet of ik al van de term sampling gehoord had. Ik kreeg een cassettebandje met daarop het album It Takes A Nation of Millions To Hold Us Back, het legendarische sophomore album van Public Enemy. Ik was verkocht; voor mij was dit zoveel rauwer, harder, oprecht kwaaier dan alle metal en rock die ik tot dan toe had gehoord. Ik werd op school en tijdens feestjes onvrijwillig blootgesteld aan grote hoeveelheden Normaal, Meatloaf, AC/DC, Metallica en Bonnie Tyler. Total Eclipse of The Heart werd gezien als het toppunt van passie en romantiek, net als Love Hurts van Nazareth. Ik zag het als het toppunt van een teiltje nodig hebben. To each their own. Omdat ik zo enthousiast over deze hiphop was ging ik kettingen maken zoals ik Chuck D et al ook zag dragen tijdens het doorpluizen van de cd boekjes die ik bij vrienden zag liggen. Dat doorpluizen was dé manier om meer te weten te komen; door het veelvuldig lezen van de rapteksten (en het raadplegen van woordenboeken) kon je de betekenis van de gebruikte slang uivogelen. Wie er in de credits werden genoemd was ook belangrijk, op die manier breidde je je kennis uit over andere artiesten, wiens naam je later weer ergens anders tegenkwam. Pre-internet informatie-garing. Toentertijd verkocht de Blokker klokken die je door een inklapbare standaard en een zwarte touwveter zowel op je nachtkastje kon zetten als aan de muur kon hangen. Nu waren mijn toenmalige vriendje en ik dat geenszins van plan; wij hingen ze om onze nek, net als Public Enemy groepslid Flavor Flav. Mijn vriendje een witte, ik een paarse. Ik zette de tijd steevast op vijf voor twaalf. Hoe symbolisch. Ook mijn fiets moest het ontgelden. Tegenwoordig zijn er bedrijfjes die "skins" maken teneinde je laptop te verfraaien. Ik plakte tekeningen op de kettingkastbeschermer, vaak 'grafitti's van mijn op dat moment favoriete nummer van Public Enemy. Via deze groep kwam ik in aanraking met muziek van andere rappers en groepen als Ice-T, N.W.A., Beastie Boys, Ice Cube. Nadat hiphop in de jaren daarna bij mij wat meer op de achtergrond raakte (ik raakte gefascineerd door bands als Swans, Godflesh, Wiseblood, Sonic Youth, Underworld, The Orb) was het in één klap terug toen ik in 2002 de documentaire over het Definitive Jux-label zag. Ik ben meteen de volgende dag naar de platenzaak gegaan om The Cold Vein van Cannibal Ox aan te schaffen. Iedereen kent waarschijnlijk wel het waarschijnlijk tot op de dag van in zwang zijnde gebruik "schrijf-jij-in-mijn-agenda-dan-schrijf-ik-in-de-jouwe." Analoge krabbels zoals dat nu digitaal op Hyves gebeurt. Ik schreef dan dingen als whats a smiling face when the whole state's racist? Ja, ik denk dat mijn klasgenoten daar erg blij mee geweest zijn.