nieuw werk

Illustratie door mij getekend; nu in het augustus nummer van Playboy (Playboy Duitsland): Over kwalen en typische vrouwenproblemen, besproken door Dr. Love. Toll!

Public Enemy no. 1

Toen ik 15 was en de Mavo frequenteerde, fietste ik in de pauze steevast met een paar andere Mavogangers naar de LEAO dependance om daar met Leao-ers (logischerwijs) te hangen. LEAO: Lager Economisch Administratief Onderwijs, volgens mij is dat de correcte uitleg van de afkorting. Man, ik voel me oud; tegenwoordig is het allemaal vmbo met verschillende leergangen. Ik vond het vroeger iets fossielerigs hebben als mensen termen bezigden als 'kweekschool', 'Ulo' of "Mulo'. Sign o' the times; ik zal uiteindelijk ook een raaskallend fossiel zijn, mijmerend over de reclameloze zondag, de pre-internet tijd, de Kampensche School, hoe goed het allemaal was, vroeger. Enfin; de LEAO dus. Daar zag ik een jongen die een sweater droeg met daarop een afbeelding van een vizier, gericht op een persoon. Ik vroeg wat het moest voorstellen: Het bleek het logo van de hiphop groep Public Enemy te zijn. Met dank aan Martijn Krabbé, die zich sterk maakte voor de single Welcome To The Terrordome, bereikte deze track van eerde genoemde groep een notering in de Top 100, ik ben vergeten hoe hoog of laag. Eerst wist ik niet goed wat ik van WTTT moest denken, ik had nog nooit zoiets gehoord. Het klonk als een bijenkorf volgepropt met stukjes gitaar, stem en drum. Ik weet niet of ik al van de term sampling gehoord had. Ik kreeg een cassettebandje met daarop het album It Takes A Nation of Millions To Hold Us Back, het legendarische sophomore album van Public Enemy. Ik was verkocht; voor mij was dit zoveel rauwer, harder, oprecht kwaaier dan alle metal en rock die ik tot dan toe had gehoord. Ik werd op school en tijdens feestjes onvrijwillig blootgesteld aan grote hoeveelheden Normaal, Meatloaf, AC/DC, Metallica en Bonnie Tyler. Total Eclipse of The Heart werd gezien als het toppunt van passie en romantiek, net als Love Hurts van Nazareth. Ik zag het als het toppunt van een teiltje nodig hebben. To each their own. Omdat ik zo enthousiast over deze hiphop was ging ik kettingen maken zoals ik Chuck D et al ook zag dragen tijdens het doorpluizen van de cd boekjes die ik bij vrienden zag liggen. Dat doorpluizen was dé manier om meer te weten te komen; door het veelvuldig lezen van de rapteksten (en het raadplegen van woordenboeken) kon je de betekenis van de gebruikte slang uivogelen. Wie er in de credits werden genoemd was ook belangrijk, op die manier breidde je je kennis uit over andere artiesten, wiens naam je later weer ergens anders tegenkwam. Pre-internet informatie-garing. Toentertijd verkocht de Blokker klokken die je door een inklapbare standaard en een zwarte touwveter zowel op je nachtkastje kon zetten als aan de muur kon hangen. Nu waren mijn toenmalige vriendje en ik dat geenszins van plan; wij hingen ze om onze nek, net als Public Enemy groepslid Flavor Flav. Mijn vriendje een witte, ik een paarse. Ik zette de tijd steevast op vijf voor twaalf. Hoe symbolisch. Ook mijn fiets moest het ontgelden. Tegenwoordig zijn er bedrijfjes die "skins" maken teneinde je laptop te verfraaien. Ik plakte tekeningen op de kettingkastbeschermer, vaak 'grafitti's van mijn op dat moment favoriete nummer van Public Enemy. Via deze groep kwam ik in aanraking met muziek van andere rappers en groepen als Ice-T, N.W.A., Beastie Boys, Ice Cube. Nadat hiphop in de jaren daarna bij mij wat meer op de achtergrond raakte (ik raakte gefascineerd door bands als Swans, Godflesh, Wiseblood, Sonic Youth, Underworld, The Orb) was het in één klap terug toen ik in 2002 de documentaire over het Definitive Jux-label zag. Ik ben meteen de volgende dag naar de platenzaak gegaan om The Cold Vein van Cannibal Ox aan te schaffen. Iedereen kent waarschijnlijk wel het waarschijnlijk tot op de dag van in zwang zijnde gebruik "schrijf-jij-in-mijn-agenda-dan-schrijf-ik-in-de-jouwe." Analoge krabbels zoals dat nu digitaal op Hyves gebeurt. Ik schreef dan dingen als whats a smiling face when the whole state's racist? Ja, ik denk dat mijn klasgenoten daar erg blij mee geweest zijn.

Analyzing Arnhem; the dopeness is in the details

Helaas is hondenkapsalon "Charmant" verdwenen uit de Hommelsestraat; ik heb daarom dit masterlijke bord nog even vastgelegd. Door die aanhalingstekens bij de staart van de hond lijkt-ie te kwispelen. Ooit zo'n tevreden beest gezien? Dit is sinds kort een ding om en nabij station Velperpoort: Papieren vlinders op bomen en dergelijke. Pure poëzie. En wat te denken van dit Davino IJs bord? Juist, een feest voor iedereen. Zo worden ze niet meer gemaakt. Er waren vroeger nog meer van die reclame uitingen, zoals Caraco IJs ("geweldig goed!") en nog één die me totaal ontschoten is. Geen plaatjes van vrouwen die iets anders suggereren terwijl ze aan een ijsje likken in ieder geval. Senco Fastening Systems. Ik heb niets toe te voegen. Dit is vormgeving, mensen. Dat er in Arnhem mensen met stijl en smaak zijn, wisten we al (Mode Biënnale, straks het Nationaal Historisch Museum), hier en daar draagt men het vol trots uit (dat hoop ik tenminste): Deze richtingwijzer is een ijkpunt waar ik mijn leven omheen heb gebouwd. Dit was het schemerlampje op de weg toen ik klein was. Als mijn vader zijn Opel Kadett de Stationsweg in Dokkum opdraaide deed ik, achterin duttend, mijn ogen open. Ik zag dan dit verkeersfenomeen en wist dat we bijna thuiswaren. Rest mij te zeggen: Het beste verkeersontwerp ooit. Uit atmosferisch en nostalgisch oogpunt dan; vandalen gooiden dat lichtbakje met de pijl altijd stuk (damn you...!)

MFA Scenography Frank Mohr Institute

Op zondag 8 juli werden diploma's uitgereikt aan de afstuderenden van het Frank Mohr Institute. Dit vond plaats in het gebouw van Media Art Friesland te Leeuwarden, waar van 1 tot en met 8 juli werk te zien was van kunstenaars van de drie opleidingen MFA Painting, MFA Interactive Media & Environment en MFA Scenography. De eindpresentaties van de drie Scenography studenten Franzis Wiese, Zuzana Hudeková en Yaron Abulafia vonden plaats op respectievelijk 29, 30 juni en zondagiddag 1 juli in het Grand Theater in Groningen. π had hiervoor een kaartje kunnen bemachtigen; het was een groot succes. Franzis Wiese (Duitsland) speelt met clichés die ze op allegorische wijze samenvoegt met nieuwe objecten en elementen, elk met hun eigen lading en betekenis. Zo creeërt zij een persoonlijke en bijzondere nieuwe omgeving. Over Interferenz: Hij beslist. Vanuit zijn woonkamer bepaalt hij of het licht aangaat, wanneer de ruimte verwarmd wordt, of juist niet. Zijn passie voor techniek stelt hem in staat zijn omgeving tot in detail te beheersen. Terwijl hij zaken doet, is zij opgesloten. Zijn buren vermoeden niets. Intussen creeërt zij haar eigen microkosmos, in een gewoon huis in een gewone buurt. Zuzana Hudeková (Slowakije) studeerde Costume and Design in Bratislava (2005). Na het afronden van deze studie deed ze de MFA Scenography opleiding aan het Frank Mohr Institute in Groningen. Haar produkties zijn inkijkjes in een geheime ruimte waar verschijnen en verdwijnen centraal staan, waar alles tijdelijk is. Acteurs en publiek definiëren tezamen de ruimte die gebonden is aan een specifieke plaats. Eenvoudige, pure akties, die intensieve concentratie van de toschouwer vragen zijn belangrijke ingrediënten in haar werk. Over ANDEND: So, let's go see a play tonight! Zien en gezien worden..in de rij voor een kaartje...hoge verwachtingen..je optutten..iets eerder komen om een kopje koffie te kunnen drinken..vrienden tegenkomen..je plek vinden (hopelijk niet naast een dikke stinkende man)..in het donker zitten..kijken..luisteren..denken...gapen hoesten...in slaap vallen..lachen..pauze..kletsen...je stoel terugvinden...in het donker zitten..kijken..luisteren..denken.....hoesten...gapen...lachen...indutten..wachten op het einde..het einde...applaus...een staande ovatie...nog een drankje...naar huis. That was a nice play tonight. And? End? In het werk van Yaron Abulafia (Israël) speelt licht een belangrijke rol. Zo ook in zijn werk "letter Off". Dit is een opvoering voor licht in een ruimte met twee performers. Het licht is in deze experimentele performance een theatraal element dat tekens en betekenissen kan creeëren. Het verhaal van de performance is gedeeltelijk gebaseerd op het boek "In the country of last things" van Paul Auster. Zaterdagavond 7 juli organiseerde dit drietal een feest naar aanleiding van afstuderen. Er was drank uit Slowakije, Damsterdiep-cocktails en mojito's, die later door π vakkundig werden omgemixt tot mowodko's, de rum was namelijk op, maar de wodka niet. Ons weekend stond dus in het teken van Kunst en Reizen, want van Arnhem naar Groningen naar Leeuwarden naar Arnhem. Pikten we nog even die werkzaamheden tussen Leeuwarden en Zwolle mee; bussen tot aan Heerenveen. Ach..30 minuten vertraging, een change of scenery..nothing a beer can't cure.

Sneakers Addicts Maassilo, 30 juni

Afgelopen zaterdag 30 juni werd in de Maassilo in Rotterdam de tweede editie van Sneakers Addicts gehouden. Het straatkunstenaarscollectief Leyp presenteerde in samenwerking met de winkelketen Sneakers en Crème Fresh, organisator van feesten een totaalbeleving op het gebied van sneakers en designertoys. Aansluitend op de expositie, die liep van 19.00 tot 23.00 was er een feest, waar dj's en vj's (Andy Sherman, Melly Mel, Goodgrip, Fullscale, Manga) hun kunnen demonstreerden. Voor deze editie had ik K-Swiss sneakers omgevormd tot bicoastal exemplaren. Bicoastal is een term voor mensen die zich het meest thuisvoelen aan de west coast en in het noordoosten van de Verenigde Staten. De term is ook in zwang in de hipster scene; gangmakers in hipheid hangen graag aan beide kanten van de U S of A. Je moet dan wel beschikken over de liquide middelen dunkt me, maar voor trustafarians moet dat geen probleem zijn. Conservatieven aldaar plakken het label bicoastal op democraten, volgens hun houden zij zich alleen op in gebieden die ontwikkeld zijn en van alle gemakken voorzien. Staten die tussen New York, Philadelphia, Los Angeles, en San Francisco liggen worden zo gereduceerd tot flyover country. Nu wil ik allerminst suggereren dat Newt Gingrich deze sneakers zou moeten rocken, of -the humanity!- Ann Coulter. Als je beide sneakers geografisch correct plaatst op een wereldkaart, geven ze een toelichting op de stad die ze representeren. Of wanneer je heel lange benen zou hebben, zodat je in één keer bicoastal zou kunnen zijn, door je voeten aan weerszijden van het continent te positioneren. Natuurlijk mogen de metrolijnen niet ontbreken. Hier een stukje metro in de buurt van LAX vliegveld in Los Angeles. Op de New York schoen is JFK aangegeven. Omdat beide steden parkeerproblemen kennen vanwege het grote antal auto's heb ik hoopjes auto getekend die proberen de stad uit te komen, wat leidt tot chaos. YORK is de titel van een album van Foetus Symphony Orchestra, waarop Foetus en Lydia Lunch hun verblijf in het Farragut Housing Project "bezingen". Het Farragut Housing Project bevindt zich in DUMBO (Down Under the Manhattan Bridge Overpass). Life in L.A. well what can i say...Ariel Pink's muziek klinkt als Los Angeles: een stoffige kakofonie met lensflair. 8 steps to perfection op de NYC sportschoen verwijst naar het gelijknamige nummer van Company Flow. 100 miles and runnin' op de L.A. variant slaat op de gelijknamige raptrack van N.W.A. En voor de rest natuurlijk allemaal dingetjes als wolkenkrabbers, de atlantische oceaan, Nathan's hotdogs, Coney Island en referenties aan Sonic Youth.