I'll take the Strawberry Shortcut to get the chance to Go Bang

De schrijver Douglas Coupland beschrijft in één van zijn boeken (Generation X? Polaroids from the Dead? Life after God?) heimwee naar het recente verleden, nostalgie naar iets wat eigenlijk nog niet zo lang geleden gebeurd is. Ik geloof dat ik last heb van het omgekeerde; gebeurtenissen van pakweg 15 tot 20 jaar geleden lijken alsof ze gister gebeurd zijn. Enfin, het blijf evengoed nostalgie of some sort. Nostalgie overviel me toen ik "Love Is The Message" (1989) van Tom Rubnitz op Youtube bekeek. Tom Rubnitz heeft deze clip geschoten voor Paul Zone. Aangezien ik 12 was en mijn wereld nog bestond uit met barbies spelen en in de Nieuwe Weme dozen uitzoeken om barbiehuizen van de maken, heb ik deze videoclip toen niet meegekregen. Toen ik 13 werd kreeg ik een radiootje waarop ik hoorde hoe Soul II Soul's Jazzy B en Technotronic de hitlijsten aanvoerden. "Love Is The Message" is een tijdsdocument.Het laat zien hoe er eind tachtiger- begin negentiger jaren aan toeging, cultuurgewijs; de nasleep van The Summer of Love was in full effect, de partydrug ecstasy zette aan tot een clubcultuur van feesten en van mekaar houden. Individualisten gingen uit hun dak gingen op het Berlijnse Love Parade. Wij waren nog te jong om mee te doen, maar we drukten onze neuzen tegen de ramen om maar niets te missen. Het is merkwaardig hoe het bekijken van zo'n clip een stortvloed van herinneringen en herkenning teweegbrengt. Nostalgie. Ik denk dat we vaker en vaker heimwee naar het recente verleden zullen krijgen; hoe houdbaar is een trend tegewoordig nog en hoe snel volgen ze elkaar wel niet op? Twee jaar geleden, met de intrede van de eighties trend vond ik het ergens een troost dat je je precies zo zou kunnen kleden als je eigen Rockstar barbie. Of als je eigen Dolly-Dots pop. Of je eigen Jem (is truly outrageous!) pop. Maar ik vond het ook bizar dat iets wat ik zelf nog heb gedragen ineens 'retro' was. Worden we geestelijk sneller oud? Awel, Rubnitz. Er is niet zoveel bekend over deze man, behalve dat hij is opgegroeid in het Midwesten van de Verenigde Staten en de tv tijdens zijn jeugd een belangrijke plaats innam. Hij is op een gegeven moment naar New York vertrokken en heeft daar het hedonisme, dat ondergronds welig tierde (zij het onder druk: denk Reagan era) omarmd. De East Village werd door Rubnitz met veel liefde geportretteerd. Campy en genre mixend maakte hij vrolijke, idiote filmpjes met een hallucinogeen randje bevolkt door travestieten. RuPaul is te bijvoorbeeld te zien in Where's The Pickle. Verder maakten in Rubnitz' films de B52's hun opwachting, alsmede Lady Bunny, Happi Phace, Lipsynchia en John Sex. Rubnitz zelf zei over zijn films: I wanted to make things beautiful, funny and positive -escapes that you just could get into and laugh through. That was really important to me. I felt like good could triumph over evil. Rubnitz overleed in 1992 aan aids. Toen ik kennis nam van het werk van Rubnitz moest ik denken aan een nummer dat ik kort tevoren op internetradio had gehoord: Springfield van Arthur Russell, geremixt door DFA. De piano/synthesizer in het nummer in combinatie met de zang was -zonder blasé te klinken natuurlijk- zo 1990.. Omdat ik zeker wist dat ik het op mijn 13e ook een goed nummer had gevonden, checkte ik de titel en uitvoerende op iTunes. Ik zocht meer informatie over Arthur Russell. Hij blijkt een disco pionier te zijn geweest. Zoals sommige nummers van Moroder nog kraakvers klinken, klinkt de funky disco met jazz invloeden van Russell alsof het gister is opgenomen. Het introspectieve karakter van zijn muziek neigt soms naar singer-songwriter achtige composities. Midden jaren '70 verhuisde de oorspronklijk uit Iowa afkomstige cellist/componist/zanger van San Francisco naar New York, waar hij in een ensemble speelde. Ook werkte hij samen met o.a. Allen Ginsberg en David Byrne. In 1979 bracht Sire Records haar eerste discoplaat uit (Kiss Me Again), geschreven door Russell, onder de nom de plume Dinosaur L. Ook Russell overleed in 1992 aan aids. De Village voice schreef dat de muziek van Arthur Russell zo persoonlijk was, dat het net voelde alsof hij was verdwenen in zijn eigen muziek. Tom Rubnitz is waarschijnlijk ontsnapt naar zijn eigen Sexy, wiggy, Desserty universum.

If Stuffed Animals Could Talk

Toen ik het hoesje van Sonic Youth's Dirty voor het eerst zag vond ik 'm grappig: Een afgeragd knuffelbeestje uit het tijdperk dat oma's knuffels voor je maakten. In het cd-boekje staan nog een aantal beestjes afgebeeld. De één heeft de tand des tijds beter doorstaan dan de ander. Hoe groezelig ze ook zijn, één ding moet je ze nageven; ze hebben karakter. De mond van de gele knuffelbeer is vertrokken, alsof hij rimpels heeft gekregen. Naast de beer heeft een vaag creatuur -een soort Mickey Mouse zonder oren- geen neus meer, en het is een kwestie van tijd voor het rechteroog loslaat. Ook het konijn lijkt blind aan één oog. Nu vind ik dat oranje beestje op de hoes niet meer zo grappig. Het lacht net iets te breed. Knuffels hebben knowledge. Ze weten wel erg veel van je, ze zaten immers altijd op je bed, bij het hoofdkussen. Het zijn stille getuigen. Vroeger waren ze je medestanders, je speelde met ze, gaf ze aandacht. Zouden ze zich nu tegen je keren? Doordat de knuffelbeestjes als portret zijn vastgelegd lijken ze bestaansrecht te krijgen. De foto van Mike Kelley zelf - die natuurlijk de maker is van het artwork- naast het konijn, is niet van groter belang dan de portretten van de beestjes, hij wordt één van hen, zoals ik vroeger alle knuffels om me heen verzamelde voor ik ging slapen. Wat je leeftijd ook is, wanneer je met je oude knuffels wordt gefotografeerd word je teruggeworpen in de tijd. Ze zijn onverbiddelijk. Nadat ik dit weekend bij π's ouders thuis zijn oude gebreide kat zag liggen, heb ik daar foto's van gemaakt. Knuffelbeesten hebben onvermoede kwaliteiten en stemmingen; dat zie je pas terug op de foto zelf. Mijn blonde beer met het driehoekige hoofd is eigenlijk heel melancholiek. Dat wist ik helemaal niet. De beer en de kat die de cd-hoesjes sieren zijn overigens van π. Het varkentje is helemaal niet zo onschuldig als ik wel dacht en het aapje wat ik ooit van mijn zus kreeg is wel erg cocky. Door dat armpje rechts lijkt het net alsof hij de foto zelf heeft genomen. Vanochtend vulde ik 2 plastic tassen met knuffelbeesten (niet meer dan 4 per tas, ze moeten wel wat ruimte hebben). Ik nam ze mee naar mijn atelier om ze te fotograferen. Ik nam ook een volle vuilniszak mee, die ik onderweg in de vuilcontainer gooide. Toen ik de container opendeed hoorde ik iets slikken in de tas. Een nauwelijks hoorbaar zuchtje toen ik de klep weer sloot. Ik denk dat ik mijn beesten nog steeds heb als ik 80 ben.

Don't forget to bring your towel!

Happy Towel Day! Neem je handdoek vandaag overal mee naar toe, als eerbetoon aan de schrijver Douglas Adams. En aangezien het strandweer is, zullen veel mensen dit verzoek onbewust hebben ingewilligd. Work in progress: Ik ben hard bezig werk te vervaardigen voor de RaiseUp Vol III catalogus...

A Cry For Help

A Cry For Help; 36 e-mail scams from Africa is in 2006 uitgekomen. Ik heb dit boekje vorige week eindelijk gekocht. Henning Wagenbreth (een underground tekenaar uit de voormalige DDR) laat de welbekende email scams gepaard gaan met prachtige illustraties, die varieren in techniek: Houtsnedes en linosnedes komen onder andere aan bod. Omdat de emails gedrukt en geïllustreerd zijn krijgen ze als zodanig bestaansrecht. Niet voor niets worden de mails in het voorwoord vergeleken met sagen uit vroeger tijden, vol heldhaftigheid en listen. Vrienden en collegae aan wie ik mijn aanwinst toonde verzuchtten 'dat ze dat boekje zelf ook eindelijk eens moesten aanschaffen'. Kopen dus!

Rumours 'n' Slang

Elke week wordt er een Slang City Mail in mijn inbox afgeleverd. De nieuwsbrief behandelt elke week één term uit de Noordamerikaanse straattaal. Een aantal voorbeelden zijn snootful, ig'nant, 18 dummy juice, yooper, yegg, take the Westbound, Mr. Charley. Slangcity.com, de bijbehorende website, is gewijd aan het ontleden van straattaal uit de Verenigde Staten in song- en rapteksten en in films. Ook scheldwoorden en synoniemen voor lichaamsdelen zijn er te vinden Onder de kop "Ask A.C." kun je je vragen omtrent straattaal kwijt. De site is subtiel grappig, soms op het nerdige af. Bijvoorbeeld de vertaalde lyrics van de Black Eyed Peas: (Will.i.am) Whatcha gonna do with all that junk all that junk inside that trunk.. (Fergie) I'ma get-get-get-get you drunk get you love drunk off my hump De vertaling luidt: (Will.i.am) What are you going to do with your big buttocks Your big buttocks? (Fergie) I'm going to get you drunk You will feel drunk with love looking at my buttocks A.C. Kemp, de oprichtster van de site, is momenteel bezig met het schrijven van een boek over slang. Op Overheard in New York worden opgevangen gesprekken van allerlei gading uit de Big Apple geciteerd. Gestart door Morgan S. Friedman, die zijn bezigheid betitelt als professional eavesdropping. Intussen zijn er 2 varianten toegevoegd: Overheard in the Office en Overheard at the Beach. Fans van Overheard mailen afgeluisterde quotes c.q. gesprekjes in, waarna het, na licht redigeren, op de site verschijnt. Er is inmiddels een OvHiNY boek verschenen van Morgan's hand, in samenwerking met Michael Malice, de mede-oprichter en redacteur van Overheard. Over het waarom van OvHiNY zegt Morgan Friedman: “Something else [people] get out of it is amateur sociology. This is all about how people interact with each other. ‘I can’t believe people say this,’ or ‘I can’t believe people don’t say this,’ or ‘Why do they say this?’

“We just make sociology fun.”

De Popbitch nieuwsbrief bevat nieuws en geruchten over beroemdheden en popmuziek, overgoten met een flinke scheut azijn en satire. Popbitch is in 2000 opgericht door Camilla Wright (journalist) en Neil Stevenson (o.a. hoofdredacteur van Heat en het ter ziele gegane The Face). Van tijd tot tijd door controverse omgeven (na beschuldigingen aan het adres van Davis Beckham is Popbitch op last van Becks' advocaten tijdelijk uit de lucht gehaald) en mede verantwoordelijk voor implementatie van slang zoals gak (cocaïne), Fat Tongue (Jamie Oliver) en Crack Tweety (voor Pete Doherty).

Curiosa

Verzamelen, het is een hobby die menigeen beoefent. Sommigen zijn bijvoorbeeld trotse bezitters van oude munten (zoals ik laatst zag in de film Housesitter, een geweldig Tori Spelling vehikel waarin ons aller Donna Martin een kunstschilder speelt) of postzegels. Toen ik 10 was heb ik een tijdje postzegels verzameld. Wat in mijn geval betekende dat ik reeds gestempelde postzegels uit enveloppen die bij het oud papier lagen knipte. Ik herinner me een mooie postzegel met daarop afgebeeld een gebouw uit Sittard. Ik dacht toentertijd dat Sittard een exotisch oord was, want alles wat ver weg lag (lees: buiten een straal van 50 km rondon Dokkum) vond ik te verkiezen boven waar ik woonde. Later ben ik daarin teleurgesteld, zoals in het geval van Meppel, of Ommen. Vorig jaar was er op de Belgische zender Eén een tv-programma met daarin een mevrouw die suikerzakjes, sigarenbandjes etc. verzamelde. Alles was keurig gerangschikt en gearchiveerd in lades en kasten. Ze had alles dubbel, en haar wens was dat één van haar kinderen het verzamelen na haar overlijden voort zou zetten, al had ze er een hard hoofd in dat dat ook echt zou gebeuren. Zo consequent verzamelen ligt me absoluut niet. Maar op rommelmarkten en in winkels met tweedehands spullen kom ik soms dingen tegen die ik niet kan laten liggen. Zoals het boek "Liefde" dat ik vorig jaar scoorde in De Schalm in Haarlem. Dit boek was in de jaren '80 een grote ECI hit. De omslag van het boek, zoals deze ook te zien was in het ECI reclamekrantje dat bij ons thuis op de mat viel, stelde mij voor een raadsel. Op de voorkant figureerde een vrouw in een stand die duidelijk iets met seks te maken had. Dit was wederom een hersenkraker waar je als 10-jarige maar weer mee moest zien te dealen (net als "Kronenburger Park" van meneer Boeijen). Ik hield het erop dat de mevrouw in kwestie zich in een dierentuin bevond (een bizarre veronderstelling, maar toen vond ik dat heel plausibel. Seks leek mij sowieso een bizarre aangelegenheid). Ik was het aan mijzelf verschuldigd dit exemplaar te kopen. Nadere inspectie van de foto op de omslag leerde mij dat de situatie nogal vanille was, maar dit terzijde. Een selectie van artikelen die ik door de jaren heen heb aangeschaft, of gekregen: Deze Hello Kitty ijsset heb ik gekocht in een alles-2-eurowinkel ergens in Hoog Catharijne. Ik was nogal een Hello Kitty enthusiast toen, en die spelfout op de voorkant van de doos sprak me aan. Deze supergave Rockstar Barbie kreeg ik twee jaar geleden cadeau van mijn zus. Deze pop had ik vroeger ook, maar alle kleertjes en accesoires waren natuurlijk kwijt. Deze is helemaal boxfresh. Don't you just love the eighties? Een puzzel van het Ahold hoofdkantoor, toen nog in Zaandam. Inclusief ongecontroleerde stiftkrassen; tweedehands is zo authentiek. Rat, de huiskat, controleert de waar: Ja, mensen, Kom Er Maar Eens Achter! Volgens de tekst aan de binnenkant van de doos "afgeleid van het populaire tv-spel". Deze tekenstijl sierde veel kinderboeken in de jaren '70. Wederom een legpuzzel: Ik las ten tijde van de aanschaf veel over de Rote Armee Fraktion en aanverwante cellen. Veel steden strijden om gastheer van de Olympsiche Spelen te mogen zijn. Het optimisme en prestige die de afbeelding uitstraalt staat in schril contrast met wat later "Zwarte Dinsdag" werd genoemd: De Palestijnse terroristische splintergroepering Zwarte September gijzelde tijdens deze Spelen (5 september 1972) 11 Israëlische sporters, met dodelijke afloop. Gekregen: Dit spel is een voorlopig hoogtepunt in mijn collectie: Meesterwerken is een soort Monopoly, maar dan anders. De spelers kunnen kiezen uit 6 personages: Er worden schilderijen geveild en onderling doorverkocht; wie biedt hoeveel? De crux zit'm natuurlijk in hoeveel je bereid bent neer te tellen, c.q. word je gepiepeld of heb je mazzel? Toen we het spel speelden, hielden we ons aan de gouden regel die door de vorige eigenaar op de handleiding is genoteerd: Meesterlijck!

Kiosk

Is de bladenmarkt ooit zo verzadigd geweest als nu? Bij mij werkt het net zo als bij veel tv-kanalen: Hoe meer keus, hoe besluitelozer ik word. Net als wanneer je thuis je iTunes afspeellijst zo bomvol hebt staan dat je geen complete albums meer draait, maar schielijk op dat eilandje songs gaat zitten die je toch al kent. Ik koop ook geen bladen die een week later de prullenbak inkunnen; ik behoor -tot mijn afschuw- tot dat soort mensen dat altijd iets wil leren. Niet teveel frivoligheden graag (laatst betrapte ik mezelf in mijn gedachten op het woord leermoment. Kun je het geloven?! De term "leermoment" heeft voor mij gelukkig de ironische ondertoon die Jeroen van Merwijk eraan geeft in het RVU programma Mannen Voor Vrouwen, maar toch..). In mijn queeste heb ik een aantal bladen gevonden die verhoudingsgewijs evenwichtige tekst:plaatjes ratio hebben. Ik koop wel eens een Nylon en regelmatig een New Yorker (waar ik overigens graag een abonnement op zou nemen). Een tijd geleden had ik een bespreking met een ontwerpbureau in Amsterdam , en toen ik in de ontvangstruimte plaatsnam (heel stijlvol allemaal) zag ik op de leestafel een issue van Archis -nu Volume- liggen. Ik bladerde wat door het blad en ik wist meteen; dit is geweldig (het artikel, met bijbehorende foto's die in dat nummer van Archis mijn aandacht trok ging over de kale spookplekken die de Wal-Mart achterlaat wanneer ze een tijd roofbouw hebben gepleegd op de locale economie en vervolgens verder trekken naar een plaats waar ze vervolgens winst kunnen maken. Een duivelse marskramer als je het mij vraagt). Mooie foto's die eventueel als bronmateriaal voor mijn eigen werk konden dienen, artikelen over architectuur (waar ik bovenmatig in ben geïnteresseerd). De verpakking van betreffend blad en stickers en flyers die waren bijgevoegd in de post gaven me een idee van hoe het zou zijn geweest als ik vroeger daadwerkelijk lid van de Barbie Fanclub zou zijn geworden. Awesome! Volume is een tijdschrift voor architectuur, stad en beeldcultuur. Het is opgezet door o.a. ARCHIS, AMO en C-Lab. Het mooie van Volume is dat ze het begrip architectuur oprekken: bijvoorbeeld over architecture of Power- hoe wereldleiders hun macht laten zien, in persoon en in hun omgeving. Het laatste nummer, Cities Unbuilt (met een beeld van Banksy op de omslag) gaat o.a. over de relatie tussen het uitroeien van volkeren en culturen, en de sloop van hun cultureel erfgoed. In dit licht wordt bijvoorbeeld de Kristallnacht aangehaald. Een ander, net zo boeiend tijdschrift is Mr. Motley. Of zoals ze het zelf stellen: Mr. Motley is een jong en fris tijdschrift voor iedereen die nieuwsgierig is naar hedendaagse beeldende kunst. Mr. Motley doet me denken aan The Dummy Speaks, een tijdschrift over hedendaagse kunst speciaal voor jongeren, dat in 1999 en 2000 5 nummers lang werd uitgebracht. Stichting Kunst en Openbare Ruimte (SKOR) heeft besloten een hernieuwde start te maken, in de geest van The Dummy Speaks. Een goed idee, want in Mr. Motley vind je recht-voor-z'n-raap geschreven artikelen over kunst. Geen enkel kunstgenre wordt geschuwd, alles komt aan bod. Elke Mr. Motley heeft een thema, en de samenstelling van werk door kunstenaars en artikelen die in elk issue onder deze of gene noemer vallen ("gevonden", "de jacht naar liefde") zijn verassend. De toon en de algehele indruk die ik van deze bijna-boekjes krijg is dat het zichtbaar met veel plezier is gemaakt. Mr. Motley verdient een plaatsje naast de Volume in je boekenkast!

Pachelbel's Canon

Maakte ik in de blog-entry hieronder melding van een paar componisten, kom ik dit vandaag tegen: Het Los Angeles Guitar Quartet. De door hun uitgevoerde "Canon in D" van Pachelbel gaat van klassiek naar reggae (hoorde ik daar Stir It Up van Marley?) naar country. Een muzikale reis rond de wereld met als startpunt Duitsland. Très eclectisch.

Ik Verscheurde Je Foto Van Het Kronenburger Park

Afgelopen weekend nam ik een kijkje op het festival van het Levenslied in Nijmegen. Ik probeerde 's ochtends al in de stemming te komen door naar sterren.nl te kijken op tv. Daar werd een optreden van de Kermisklanten getoond; kennen we die nog?..nog?..nog? Nu is mijn attitude wat betreft het Levenslied en aanverwante muziek op zijn minst ambivalent. Mijn overburen waren fervente BZN fans; dat is zo'n beetje de enige volksmuziek die ik van jongsaf aan heb meegekregen. En natuurlijk het liedje "ein bißchen Frieden" van Nicole, wat toen ergens in de top zoveel stond. Ikzelf ben opgegroeid met muziek van Bach, Liszt en Händel. Mijn vader is een groot liefhebber van orgelmuziek (ik heb van mijn 7e tot aan mijn 16e klassieke orgel-lessen bij hem gevolgd), en dat werd bij ons dan ook veel ten gehore gebracht. Maar goed: Dat ik down ben met met Buxtehude en César Franck hielp niet zoveel tijdens dat festival van het levenslied. Ik kan gewoon niet meehossen en zingen met "Zij gelooft in mij" van Andre Hazes. Gek genoeg had ik dat wel gekund bij "Een beetje verliefd". Dat heeft alles te maken met de leeftijd die ik had toen dat liedje een hit was. Veel levensliederen blijken tranentrekkkers alsmede sentimental journeys te zijn voor hen die ervan houden. Als ik langs een kerkgebouw loop en ik hoor de passacaglia van Rheinberger (uit band 8 geloof ik) dan heb ik hetzelfde gevoel. Blijkbaar is het belangrijk dat het in je geworteld is. En aangezien ik een uit de klei getrokken noorderling ben, ligt de mee-hos-drempel voor mij gewoon iets hoger, dat is echt geen snobisme. Enfin, het festival was een amusante en afwisselende mix van serieuze en campy (ja mensen, gewoon nog gebruiken dat woord!) acts. De beste act vond ik Patatje Metal. Op de melodie van I was made for loving you van KISS, zongen zij "Ik Verscheurde Je Foto" van Koos Alberts (dat ik, toen ik klein was, eens een dag lang niet uit mijn hoofd kreeg, tijdens een vakantie met mijn ouders in een bungalowpark in Drenthe). Het toppunt vond ik het door hun gecoverde "Kronenburger Park". Man, ik heb me in 1985 het hoofd gebroken over die tekst. Ik was al wel zover dat ik wist dat het iets met zeden ofzo te maken had. Daarom durfde ik het ook niet aan mijn ouders te vragen: Dat doe je gewoon niet op achtjarige leeftijd. Wat ik toen vooral van grote poëtische waarde vond was:"En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt!" Voor mijn geestesoog zag ik een waar inferno, met vuur en rondrennende mensen die de weg niet wisten. Ik vermoedde dat Frank Boeijen een visionair was, ondanks dat ik soms moeite had zijn teksten te verstaan. ANYWAY, festivals in Nijmegen staan altijd garant voor een gezonde dosis gezelligheid. Ik ging natuurlijk niet zomaar naar dat festival; ik ken een aantal Nijmegenaren en die weten wat feestvieren is! Hulde aan de toiletjuffrouwen; zelfs het toiletterrein was helemaal in stijl:

"Most Quoted Man"

Vandaag stuitte ik op dit artikel. Robert Thompson is de meest gequote man, een superheld van de popcultuur. Ik weet niet of zijn quotability zich ook manifesteert buiten de de grenzen van de V.S., maar Engelstalig + Kennis Van Zaken = Een Goeie Kans Om Toch Behoorlijk Geciteerd Te Worden Waar Dan Ook. Thompson wilde aanvankelijk kunstgeschiedenisdocent worden en studeerde aan de universiteit van Chicago. Omdat er 's zondags op de campus niet gekookt werd, at hij afhaalvoer voor de tv. Thompson merkte dat hijzelf niveauloze programma's prefereerde boven een intellectueel verantwoord alternatief. Dat stemde hem tot nadenken: "Waarom kijken slimme mensen daar domme shows?" Robert Thompson is de directeur en oprichter van het Bleier Center for Television and Popular Culture aan de Syracuse universiteit in de staat New York.

Leesvoer

Sommige mensen houden niet zo van reizen met de trein. Vertragingen, overstappen, koe op de rails, enfin, we kennen de problematiek allemaal. Daarom neem ik altijd boeken mee wanneer ik met de trein reis. Niet alleen ter verstrooiing; ik zie zo'n treinwagon als een lees- studiezaal. Tafeltjes, banken, goede verlichting (luidruchtig bellende mensen en fans van kleverige R'n'B met schetterende radiootjes niet meegerekend. Daarbij; dit soort dingen gebeurt in bibliotheken ook al. Dus speak up or put up). En als je even op adem wilt komen is er dat voorbijschietende landschap in al haar Hollandsche schoonheid. Recentelijk aangeschaft ende gelezen: Who Moved My BlackBerry? (2005). Een verhaal is een constante uitwisseling van e-mails. Hoofdpersoon is Martin Lukes, een manager in een bedrijf waarvan je je afvraagt of er überhaupt wordt gewerkt. Veertig-plus en niet te beroerd om met de ellebogen te werken en te hielenlikken. Zo probeert hij zich richting de top te wurmen. Martin houdt er een eigen opvating op na wat betreft indvidualisme. Zo begint hij niet in januari met zijn goede voornemens, maar in februari. Hij maakt er een punt van dit aan mensen te laten weten, zodat ze merken dat hij echt heel speciaal is. Ook komt hij met de term "creovation", een samenvoeging van creativity en innovation. Lucy Kellaway, de schrijfster in kwestie, zegt het volgende: Creativity and innovation are the two great things that all corporations make such a song and dance about... They all talk in such a ghastly way, which is often a substitute for thinking. And when they come up with an idea that they genuinely think is creative, it's laughable. Who Moved My BlackBerry? is dan ook ontzettend komisch. Mails met backstabbende inhoud komen bij de verkeerde persoon terecht, Lukes volgt een werk-aan-jezelf-cursus onder leiding van een coach waarmee hij alleen via e-mail contact heeft. Haar naam is Pandora, dat schetst wel zo'n beetje de gebeurtenissen waarin de hoofdpersoon verwikkeld raakt. Het boek is o.a. te verkrijgen bij bol.com, maar mocht je toevallig in Amsterdam zijn, kijk dan bij de nog niet zo lang geleden verhuisde American Book Center (korting met collegekaart!)op het Spui, tegenover Atheneum. Een fijne rondneus-winkel (π was onder de indruk van het Big Book of Breasts) met bijvoorbeeld een social sciences rekje. Ook erg aardige en behulpzame bediening. Killing Yourself to Live (2005) is geschreven door Chuck Klosterman, die één van mijn helden aan het worden is. Wikipedia zeg over KYtL: a road narrative focused on the relationship between rock music, mortality, and romantic love. De manier waarop Klosterman deze onderwerpen verbindt is onnavolgbaar (dunken met zijn basketbal op de oprit van zijn ouderlijk huis in Ohio, levi's 501 dragend en luisterend naar Bon Jovi op een gettoblaster. Dat is dus een compleet tijdsbeeld in één zin!). Toen ik dit boek zat te lezen in de wachtkamer van de polikliniek in het Rijnstate ziekenhuis (geen zorgen! ik mankeer niks) was ik de enige die ondanks de forse uitloop van wachttijd niet chagrijnig was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog maar bij hoofdstuk 3 ben, maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik dit boek nog niet heb uitgelezen. Die 3 hoofdstukken zijn al zo te gek dat ik alvast een dikke pluim geef voor KYtL. Lees ook Sex Drugs and Cocoa Puffs: A Low Culture Manifesto (2003). Dit boek bestaat uit essays met onderwerpen variërend van Saved By The Bell, een Guns 'n' Roses tribute band tot een trefzekere analyse van het MTV programma The Real World (één van mijn favorieten). Ik was op de Mavo geen ster in handelskennis (zoals dat toen heette) dus op de Havo heb ik economie maar laten zitten (ik heb nooit de ambitie gehad een tweede Keynes ofzo te worden). Maar het boekje Freakonomics, (2005) door de econoom Steven D. Levitt en journalist Stephen J. Dubner is een ander verhaal. Ik vond hier een recensie. Ondanks de punten van kritiek, die door de recensent van bovenstaande site worden opgesomd (en waarmee ik het ook wel eens ben) is het een entertaining read, omdat de menselijke maat in de casussen (casii?) zo aanwezig is.

links

Laatst raadde π me deze site aan. "Beter dan Youtube", verzekerde hij me. Een website vol (animatie) filmpjes waarvan ik de reeks Y'all So Stupid van Devin Flynn absoluut hilarisch vind. Ook de filmpjes van Brad Neely zijn het bekijken waard! Ben je aan het grasduinen op internet (of geef je de voorkeur aan surfen..whatever!) check dan eens IllustrationMundo. Niet voor niets heeft de site als punchline: The place where illustration gets all the love! Tjokvol illustratoren en werk van allerlei pluimage.

Bright Lights, Big City..

Sinds jaar en dag ben ik gefascineerd door flats, betonnen kantoorcomplexen en naoorlogse architectuur (Het betonnen Postbankgebouw aan de Velperweg in Arnhem is mijn persoonlijke Mont Sainte-Victoire). Hoewel Dokkum -waar ik vandaan kom- een stad(je) is, vond ik, toen ik klein was, Leeuwarden het summum. Wat een metropool! Ik ben vroeger ooit eens samen met mijn oma bij haar nicht op visite geweest. Deze nicht woonde in een flat in Leeuwarden. Eén blik naar boven in dat trappenhuis en ik was verkocht. Wat nou grote achtertuin met een schommel, ik wilde een balkon! Het liefst op de hoogste verdieping. Ik hield van eindeloze rijen oranje natriumlampen die 's avonds snelwegen verlichtten. Ik droomde van stegen en straten die ik 's nachts zou verkennen. Ik hield van de muffige lucht in portieken. Eigenlijk ben ik nog steeds zo. Graag zou ik in een stad wonen met een metrosysteem (Amsterdam en Rotterdam tellen in dit geval niet, diens metro-routes zijn te klein). Het heeft iets troostends om rond 14.00 je staande te houden tegen een vettige paal in een metrowagon die onder Londen doordendert. Je bevindt je in de ingewanden van de stad. Ik kijk nu langs mijn computer naar de boekenkast in mijn atelier. Daar staat een hele rij boeken die met het fenomeen 'stad' te maken hebben: Metro Maps of the World, door Mark Ovenden (geschiedenis en plattegronden van alle metrosystemen in de hele wereld), Sticks and Stones-Architectural America van Lee Friedlander, Uncommon Places van Stephen Shore, New York, Empire City 1920-1945 van David Stravitz, Leven in de Stad (Rotterdam op weg naar het jaar 2000), Amsterdam Woont Hier door Felix van de Laar, Trams 2001, Jo Coenen en de Vaillantlaan, Pakt Aan! De Rotterdamse Havenarbeider, Ellis Island: Echoes From A Nation's Past...en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wanneer ik op vakantie ga, is de eindbestemming altijd een stad (dit jaar is in ieder geval Hamburg aan de beurt, en hopelijk wederom Berlijn). Toeristische trekpleisters in steden, interesseren me niet zo. Ik heb de Eiffeltoren nog nooit beklommen en ben ook niet op het Empire State Building geweest. De essentie van een stad ligt ergens anders, in hoe straten geplaveid zijn, gezichten van mensen op straat, de halfkapotte neonverlichting van een café of liquor store, ondergoed en lakens, drogend aan een geïmproviseerde waslijn op een balkon. Ik raakte door de jaren heen meer en meer geïnteresseerd in de sociaal-maatschappelijke aspecten van steden en de invloed die stedelijke vernieuwing op haar bewoners heeft. Ik las boeken van Elijah Anderson, Jill Jonnes en Mike Davis. South Bronx Rising van Jill Jonnes verhaalt over de geschiedenis van de Bronx. Mike Davis' Dead Cities gaat over hoe de verdeel en heers praktijken in Los Angeles de bevolking uit het lood slaan. Elijah Anderson heeft in het kader van research voor zijn boek A Place On the Corner veel tijd doorgebracht in de Southside van Chicago, waar hij de outcasts van de samenleving leerde kennen. Anderson zag dat ook mensen die aan de zelfkant van de maatschappij leven er een heel systeem op nahouden zodat alles wat zich in de openbare ruimte afspeelt in goede banen wordt geleid. Hij wijst bijvoorbeeld de notie dat het daar een 'jungle' is pertinent af. Nu ben ik geen Goya of Dorothea Lang, maar ik vind het belangrijk dieper in de materie te graven als ik tekeningen maak met daarin bijvoorbeeld stadsgezichten. Je ziet het misschien niet meteen terug op papier, maar ik vind het voor mezelf belangrijk om over gedegen achtergrondinformatie te beschikken. Nu lees ik geen ellenlange verhandelingen over vastgoed en openbare ordening, en raadpleeg geen kadasters. Maar de hang naar kennis, het willen weten hoe bepaalde wijken zich hebben ontwikkeld, daar ben ik oprecht in geïnteresserd. Ik vind dat ik het bijna verschuldigd ben. Als in mijn werk architectuur en de geschiedenis van een metropool of stadsdeel figureren dan kan ik er op z'n minst informatie over vergaren, er iets over leren. Zodat ik weet waar ik het over heb. Een prachtige site over steden en stedelijk verval is Urban Decay. Deze site is in de loop de jaren uitgebreid tot een heuse database van steden, wijken, sociale woningbouw en het verval hiervan. Mooie foto's van gebouwen, die treurig stemmen, want je zult er maar wonen.. Ook deze foto slides zijn de moeite waard: foto's van de Bronx in de jaren '70 van de vorige eeuw. Gemaakt door Camilo José Vergara, waarvan ik het boek Subway Memories tussen de rest van eerder genoemde titels heb staan.

5 mei

Het enige festival op 5 mei dat zich officieel 'bevrijdingsfestival' mag noemen: Haarlem. Om de tekst op de door Haarlem toerende felroze gespoten vrachtwagen te parafraseren: "Nou jij weer!" Vlakbij station Haarlem bevindt zich een kapperszaak met een heel tof uithangbord, van Goldwell, zo'n haarproduktenfabrikant. Ik wilde het bord heel graag vastleggen en sinds ik tegenwoordig niet meer camera-loos ben zou dat het eerste zijn wat ik in Haarlem ging doen. Wat blijkt?! Is het bord weggehaald! Ik werd door vrienden zo'n beetje de kapperszaak ingeduwd om navraag te doen. De kapper vond het wel merkwaardig dat ik een foto van dat ouwe bord wilde nemen. Ik heb het bord in het keukentje van de kapperszaak geplaatst en voilá! Is dat een gaaf bord of is dat een gááf bórd?? Nou jij weer! Wij vervolgden onze weg naar het festivalterrein. De rest van de dag was Z.O.N. (Zogezegd Ongeëvenaard Neuzelen) en B.I.E.R. (Begin Interalcoholische Evenementen Retorisch). We bleven hangen bij dit podium. Dit zijn de black Lips uit de V.S. Ik kende het zelf niet, maar een kennis verzekerde me ervan dat hij "alle platen van ze had." The days of 90210 creeping up sooner than you expected. s' Avonds nog precies 10 minuten meegepikt van Opgezwolle en daarna de anti climax dj Don Diablo. Dat soort mega trance house is niet mijn ding, maar Tiësto kan dit beter. Enfin, ik heb naar deze boom zitten kijken. Tegen middernacht was het terrein een bende, en de sfeer was een weinig explosief. Nederland is bevrijd zodat deze raddraaiers in vrijheid kunnen vechten, zullen we maar zeggen. Desalniettemin heb ik weer fijne gesprekken over fatsoen gehad met mede toiletbezoeksters; dat zijn namelijk altijd de gesprekken die je voert als je lang in de rij moet wachten alvorens je blaas te legen. Stuur iedereen een paar keer per jaar naar een festival met iets te weinig toiletten (of een hoge opkomst) et voilá! het landelijke debat fatsoensnormen (of de hippe variant, gemunt door iemand uit Zeeland in een torentje met een bril: "Fatsoen moet je doen!") is breed aangezwengeld.

Dit vin' ik nou leuk

Internet stilt mijn honger naar trivialiteiten en informatie van allerlei soort. Dat schijnt je lot te zijn als je sterrenbeeld Tweeling is. Zo zit er in vloeibare zeep en shampoo vaak het ingrediënt Laureth Sulfate, zegt niemand Avenue of the Americas in Manhattan maar houdt men koppig vast aan de oude benaming, namelijk 6th Ave. Zilver poetsen gaat makkelijker als je het zilverwaar eerst in een teiltje water doet met zilverpapier. De eerst vastgelegde vergadering van de Bilderberg groep was in Oosterbeek, van 29 tot 31 mei, 1954. Trent Reznor van Nine Inch Nails komt uit Mercer, Pennsylvania en volgde aanvankelijk een opleiding tot computerprogrammeur. Dit zijn enkele sites die veelvuldig in de firefox-history van mijn geliefde G5 te vinden zijn: De Fug Girls. Heather en Jessica deconstrueren genadeloos de outfits van sterren. Dit gebeurt met een flinke dosis zelfspot, en dat doen ze zo goed dat het tweetal inmiddels behoorlijk wat publiciteit heeft gekregen. Ze mochten bijvoorbeeld ensembles bespreken tijdens de New York Fashion Week en zijn te horen geweest op NPR (National Public Radio). Ook magazines laten zich niet onbetuigd in loftuitingen (Bazaar, Elle, Vanity Fair, Wall Street Journal). Heather en Jessica hebben de term fugly gemunt: Frightfully Ugly. Er zijn intussen veel gelijkende sites opgezet, maar die slappe aftreksels komen niet in de buurt van de witty commentaren waarvan de Fug Girls hun slachtoffers voorzien. Of zoals Defamer zegt: Hilarious bitches! New York City, i don't know why i love you.. zong Gil Scott Heron. Nooit eerder was ik zo onder de indruk van een stad. Ik voel bijna heimwee als ik terugdenk aan mijn tijd daar. Vorig jaar werkte ik aan een serie tekeningen over New York. Ik browsde wat rond, deed wat research -newyorksgewijs-, als een virtuele terugkeer, een schoot om je hoofd in te leggen. Om dat bepaalde gevoel op te roepen dat ik ervoer toen ik er was, zodat ik in een flow geraak waarin ik makkelijker beeldend associeer. Satan's Laundromat is een fotolog waarin prachtige stukken Brooklyn worden getoond, buurten in Queens waar je nooit zou komen omdat je simpelweg niet weet dat ze bestaan, of wat je er zal aantreffen. Satan's Laundromat toont het allemaal en verbreedt je beeld van die grote appel. Could be you remind me of myself... Slate Magazine combineert nieuws met humor en amusement. Dat klinkt vrij meh maar bij Slate is het in balans; waar vind je een kledingcode/kostuumanalyse over de film Syriana, een rubriek die al je vragen betreffende sociale etiquette beantwoordt (Dear Prudence), reclamefilmpjes die aan een onderzoek worden onderworpen, het laatste nieuws aangaande de politieke klimaat in de V.S.: Slate heeft het allemaal. Mensen in de blogosphere worden aan het woord gelaten en in artikelen wordt voortdurend over en weer gelinkt zodat je in staat wordt gesteld het geheel te overzien. Slate is een dagelijkse webkrant (de Washington Post is eigenaar van Slate). Dat vin' ik nou leuk!

file under "miscellaneous"

Een groot voordeel van een digitale camera is dat ik nu 'werk in wording' kan vastleggen. Ik maak wel schetsen, maar ik werk ze vaak evengoed uit tot een affe tekening of illustratie. Gisteren heb ik om de zoveel tijd boven een vel papier gehangen en even een kiekje gemaakt. En dan is het toch fijn om te(rug te) zien dat ik zoveel werk verzet in een dag (jawel!). Enfin, ik bladerde zonet even door mijn archiefkast (die ook nodig gearchiveerd moet worden, je kunt archiefkast tenslotte niet spellen zonder 'archief') en daar vond ik me toch een stapel schetsen in de volgende categorieën: 1) nooit uitgewerk,t 2) vergeten dat ik ze had, 3) om later in Photoshop uit te werken. Ik heb er hier 2 recentelijk vervaardigde exemplaren geplaatst. Dan nog dit: check vandaag de Volkskrant, mensen! Er is nanelijk aan Trik, mijn waarde kompaan en medestrijder, een artikel gewijd aangaande zijn expositie in Np3. Kudos, maat!

analyzing the city

Gisteren heb ik dan eindelijk een digitale camera aangeschaft. Ik maak eigenlijk niet zoveel foto's. Vooral waar het mijn beeldend werk betreft geef ik de voorkeur aan opslaan in mijn eigen geheugen, dat geeft ook de ruimte voor 'versprekingen' op papier; iets verschilde in werkelijkheid met wat ik tekende. Maar soms kom je ware poëzie tegen, zoals in bovenstaande foto, en op zo'n moment sla ik me (zij het figuurlijk) voor m'n kop dat ik geen camera heb. Deze sticker had ik al eens opgemerkt, maar niet goed gekeken omdat ik dacht dat het iets met het elektriciteitskastje (waar het is opgeplakt) te maken had. Zo zie je maar weer: Never assume anything! Bij mooi weer steekt dat '4' bord zo mooi af bij de blauwe lucht. Station Arnhem Velperpoort represent!

...this is labor...

Fumble outta bed and stumble to the kitchen Pour myself a cup of ambition.. Na de oranje waas van gister is de dag van de arbeid wederom aangebroken. Deze dagen vol feest en vreugd gaan aan mij voorbij dit jaar, iets wat ik niet echt betreur. Gister moest ik werken, vandaag neem ik eerder vrij. Ik herinner me nog dat we vroeger met het hele gezin naar de aubade gingen. Een aubade is een omgekeerd concert: het is gratis, het publiek zingt, en 'het idool' ( in dit geval: vorst) die zo devoot wordt toegezongen is in geen velden of wegen te bekennen. En het is 's ochtends vroeg. Alle reden om dit soort bijeenkomsten te laten voor wat ze zijn. Dag van de arbeid is van socialistische aard, en daar ben ik niet mee opgevoed (hint: wij hadden thuis de ncrv-gids). Mijn vriend π hield vorig jaar een presentatie (voor school) over kunst onder het socialisme in Rusland. Zijn inleiding was de Internationale, dus die heb ik wèl 100 keer gehoord. In de Verenigde Staten schijn je geen wit te mogen dragen na Labor Day (oorspronkelijk 'Moving Day' nadat de datum daar van 1 mei naar 3 september werd verplaatst in verband met rellen in chicago). Maar dat is hier dan weer geen probleem. Dus dat puffy shirt en die witte spandex tuinbroek kunnen gewoon aan naar kantoor!